| sunnuntai, huhtikuuta 06, 2008 |
| Fjórar fermingar og jarðarför |
Get litlu við það bætt. Hef það annars nokkuð gott. Og með fylgir upplyfting; Edith Njarðar yfirá útlensku og aftur heim, í boði Túngutorgs:
A slipcover calm, a middle child, it it is a naught to,
and an all as you see: a forest, a smoke
and the escape of the rails.
Most somewhere afield in a distant land
is a bluer heaven and a múrveggur with roses
or a palm and a warmer wind -
and it is all and some.
It is a naught administered to but a snow on a grenigrein.
It is a naught to kiss warm wares,
and all lips cool ultimately.
But you say, my child, to your heart is mighty,
to live bootless is remind but to die.
A who would the nothing death? Find the you abhorrence
which discontinues his cloths,
and naughts a more abomination but to reject sees self.
Who shall love the long sóttarstund of the life,
the narrow years of being
as those örstund is the desert blooms.
Ver stillir, miðbarn, það það er ekkert að
og allt eins og þið sjáið: skógur, reykur
og undankoma riðanna.
Mest einhvers staðar langt í burtu í fjarlægu landi
er blárri himinn og múrveggur með rósum
eða lófa og heitari vindi -
og það er allt og sumt.
Það er ekkert annaðist en snjór á grenigrein.
Það er ekkert að kyssa heitar vörur
og allt snertir svala með vörunum að lokum.
En þið segið, mitt barn, til ykkar hjarta er öflugt,
að lifa gagnslaust er minna en að deyja.
Alþjóða heilbrigðismálastofnunin mundi ónýtið dauðinn? Finna ykkur viðbjóður
sem leggur hans klæði
og ekkert niður meiri andstyggð en að hafna sér sjálft.
Hvert skal elska langt sóttarstund lífsins,
þröngu árin af verandi
eins þetta örstund er auðu blómarnir. |
Erla Elíasdóttir @ 2:53 ip.  |
|
|
|
