| maanantaina, helmikuuta 18, 2008 |
| Brot: |
Nú um stundir ávarpar hvert fíflið annað með skírnarnafni,
í heiminum þar sem við erum og fáum upphafið raust okkar,
þú trúður, ég stjóri
þú stjóri, ég fimleikari,
þar sem lágt settir hugleiða
hvað éta skuli,
eða ætti að spila á flautu í staðinn.
Þar sem áfengisverðið hækkar,
er maður að sópa götuna
í rauðgylltum búningi líkustum aðvörunarskilti.
Þar sem kostar að geta sagt:
Ég elska lífið.
Þar sem vonin er hulin sorg,
þar sem móðir sviptir sig lífi og barn sitt
ellegar faðir drepur allt nema sjálfan sig
og eyðir afgangi ævi sinnar í samtal við prestinn
meðan heilinn rýrnar,
geldur líf sitt blindu verði.
Þar sem einn sóar en annar uppsker,
hinn treystir sársaukanum en annar æsku sinni,
og veit um síðir að hann hermir hreyfingar föður síns
þegar hann flettir blaðinu,
og hugleiðir líkingu
menningar landa og þjóða.
Elskarðu mig.
Hvað kostarðu.
Lífið allt.
Og dauðann.
Allan dauðann.
Þögn.
Einmana.
Með þér sem sleikir sígaretturnar
til að reykja þær.
Von,
og ekki von.
Hléið heyrist greinilega.
- - -
Fætt uppvaxið dáið.
Endurfætt, upprisið,
hugsa ég.
Að nýju þegar dimmir,
þegar önd á bænum stingur höfði undir væng,
er sunginn sálmur áður en gengið er til sængur:
Lát eigi heiminn myrða oss.
Og þögnin djúp, sí-endurtekin á örfárra augnablika bili.
Úr 'Harmljúfri hljómkviðu' eftir Hannu Mäkelä. Sem skrifaði líka Herra Hú. Þýðing er Eyvindar Péturs. |
Erla Elíasdóttir @ 12:31 ap.  |
|
|
|
