| torstaina, marraskuuta 22, 2007 |
| Fimmtudags |
Er hér í dag (sem flestir vita sennilega sem vilja, eða eitthvað, Skarpa finnst ég ætti að starfrækja sjálfa mig betur.)
Síðasti sjöníuþrettántannlæknistíminn var á föstudaginn, en síðastliðið misseri hef ég farið á að giska 20 sinnum til tannlæknis. Það gekk ekki þrautalaust, en nú hef ég undir höndum (því ég á þær víst ekki enn) tvær postulínskrónur, á friðsömum rótum. Mér er létt. Einnig kann ég orðið vel að meta þann lúxus að eiga viðskipti við hæfan tannlækni (og trúið mér, ég hef samanburð) sem auk þess þarf aðeins að heimsækja einu sinni - tvisvar á ári. Ég fagna því sömuleiðis að þurfa ekki að leggja mig fram um að tala varlega heilu og hálfu dagana, þ.e. á milli þess að mótin hafa verið tekin og tannsmiðurinn hefur lokið verki sínu, enda þarf varla einusinni hnerra til að glopra út bráðabirgðadraslinu, sem er næstum jafn ömurlegt og tvær 20 cm sprautur í sama góminn á sama morgninum og tilheyrandi nefdofi fram eftir degi. Fyrir skömmu sótti ég fyrirlestur sem fluttur var á íslensku, en af kennara af erlendum uppruna. Vægur erlendur hreimur varð til þess að orðin neðra plan heyrðust mér einhvernveginn vera orðið negraplan, sem mér þótti fyndin misheyrn (sem hneykslar mögulega einhvern, já). Þegar heim kom leit ég í spegil, þar sem við blasti tannsmíðaárangur morgunsins, og viti menn: ein neðrivör, og ein...? |
Erla Elíasdóttir @ 6:33 ip.  |
|
|
|
