Það liggur satt að segja við að mér væmi við þeim sem ekki finna hvað ég er að fara! það hlyti að vera aumi durgurinn sem ekki fyndi nokkurn keim af sjálfum sér í þessu, slitrur sem týndust, eitthvað! ég bið ykkur að afsaka; því drengir, hér er sleipt á orðunum. En svei mér þá ef ég held ekki stundum að ég sé kominn frá apa þegar ég hugsa um þetta. Að minnsta kosti umhverfist ég í sólbaði! fer að umla og skrækja. Ég er alltént mjög háskalega lofthræddur. Stundum verð ég afar glaður af skáldskap. En hann er ekkert nema skríngi sem skoppa saman í hugmyndir, sögur, einfaldan stórfurðulegan skáldskap. Og hann blífur.“