| torstaina, marraskuuta 16, 2006 |
| Kaltaf |
Kuldi liðinna daga hefur varla farið framhjá mörgum og sennilega engum sem rekist hefur á mig. Ég hef vartað hann og veinað, sínkt sem heilagt. Hann lagðist eitthvað svo óþægilega á sálina mína, og þótti mér það ósanngjörn ábót á viðveru hans yfirleitt. Ég var nefnilega hætt að geta klætt hann af mér (=mér var Alltaf kalt, alltaf) og það bakaði óþægindi sem vart var bætandi á rafurmagnað hár, skraufþurra húð, myrkur, hálku og almennan viðbjóð. Mér fannst það nánast ósanngjarnt að þurfa yfirhöfuð út. En í dag tók ég ákvörðun (sem byggir sennilega á litlu öðru en annars(ýmiss)konar krónískri leti og óþolinmæði) um það, að ég nennti ekki að nenna ekki kuldanum, enda væru margvísleg rök hinu gagnstæða til stuðnings:
- Ég þarf aldrei að mæta fyrr en kl. 10 (og það ekki nema einn dag í viku), svo myrkur+kuldi+morgunn er sálarheill minni tæpleg ógn.
- Dagar mínir samanstanda af litlu öðru en því sem mér þykir skemmtilegt, m.ö.o. það gæti verið verra en mig langar að hugsa um.
- Ég var viss um að þriðji punkturinn væri síst sístur, en kannski voru þeir bara tveir, nema þrjú hafi verið áréttun á nægjanleika eitt og tvö, eða bjánaleik þess að væla sona. Svo fór ég í túristaleik áðan og fjárfesti í mótefninu ull í ýmsum myndum, og hlustaði á Low, sem hlýjar mér innanfrá.
|
Erla Elíasdóttir @ 6:01 ip.  |
|
|
|
