| keskiviikkona, kesäkuuta 21, 2006 |
| ...a country station, a little bit corny |
| Í lopapeysu, glamrandi á gítar, viðvaningslega; hljómar útilega, en ég er inni. Hef aldrei verið mikið fyrir útilegur, kannski það hafi með tungumálið að gera? Camping, td, hljómar mun gleðilegra og ekki til að minna á kalna sauðaþjófa í fjallagjótum og svo eiga tjöld líka til að halda ekki veðri eða vindum, hvað þá frjókornum, ójöfnum jarðvegi eða brenninetlum, og svefnpokar; ég hata þá og nenni ekki að rökstyðja það frekar. Jörð er svo hörð, en á verri hátt en td gólf, því hennar er samþjöppuð harka. Hún þyrfti ekki að vera svona hörð! Mememe, ég fíla ekki útilegur sem slíkar en ég fíla að fara á Hróarskeldu með öðru sem henni fylgir (fólki tónlist bjór sól (7-9-13) osv), og ég fíla gítarinn sem pabbi gaf mér í afmælisgjöf (engar áhyggjur, þó, af því að ég taki hann með). Ég hafði ekki spilað á gítar fyrr, hvað þá átt, en sótt píanótíma í tíu ár, þó aldrei átt píanó, sem fangar að vissu leyti muninn; ég hefði ekki búist við hversu mikið það hefur að segja að eiga hljóðfærið, stilla það, geta fært það úr stað, sjálf. Ég hef aldrei velt því fyrir mér fyrr, að það sé kannski hálfskrítið; að hafa spilað svo lengi án þess þó að hafa tengst neinu sérstöku hljóðfæri að minnsta leyti, eða yfirhöfuð komið það til hugar? Enda eitt heima, annað í mánudagstíma, þriðja í fimmtudags og fjórða á tónleikum og prófum. En það er reyndar dálítið síðan ég áttaði mig á því, að píanó væri sennilega ekki mitt hljóðfæri. |
Erla Elíasdóttir @ 7:56 ip.  |
|
|
|
