| lauantaina, toukokuuta 27, 2006 |
| Gabor, Spike og Ian McKellen |
I'm always running behind the time
Just like this train
Shaking into town
With the brakes complaining
I used to count lovers like railroad cars
I counted them on my side
Lately I don't count on nothing
I just let things slide
- Joni Mitchell, ‘Just like this train’
Svo lifandi að finna muninn á því sem grípur mann og hinu sem klípur mann, ekki síður en gripum mismunandi taka, og þótt frelsið sé vissulega fráleitt takmark í sjálfu sér skyldi vægi þess síst vanmetið, um stund. (Æ, nú datt mér í hug þarna gubbulega síma, eða hvað það nú var, lagið.) Að virkja sér frelsið, kannski, til fundar takmarki? Eða, til frumeindaklofins mats á takmarkslúllinu yfirhöfuð, svo endanlegu að skelfir mig til þess að hugsa. Kannski ég dæmi það þó of hart; kannski að aðeins orðið sé gallað; hljómur þess svo afmarkaður, svo takmarkaður! En takmark skyldi með réttu vera ferli, án skilyrts endis og því eiginlega mögulegt að þróast endalaust áfram og ofar og lengur og ég frábið mér takmörkuð takmörk sem álíka fráleita fásinnu og að horfa til takmarkaðs himins. |
Erla Elíasdóttir @ 3:12 ip.  |
|
|
|
