| sunnuntai, huhtikuuta 16, 2006 |
| Hafnir, síki, ár. |
Fátt eins ómissandi og vatn í borgum, til að streyma um organismann og halda þeim saman, veita sálinni súrefni. Kaupmannahöfn, London, Amsterdam. Reykjavík. Amsterdam. Amsterdam er yndisleg borg, borg sem þoka færi vel. Að fjórum dögum liðnum, hlykkjuðum um undarlegustu hæðir; nýjar og gamlar og allra lita og tíma, náðum við dögunin fluginu heim í gærmorgun. Undir stundum-sólinni tók ég lestina til Nörreport og gekk þaðan heim að tómu húsi. Allir í París nema Pipp, sem hefur haldið mér félagsskap síðan. Farið með mig í gönguferðir, fylgst þess á milli með heiminum stóra úr gluggahásæti sínu og haldið hjáfarendum samviskusamlega fjarri, með eða án þeirra vitundar. Við höfum aldrei verið tvö ein fyrr en ég er ekki frá því að við höfum alltaf verið það, einhversstaðar, þó leggjandi tví-/fleirtölu á milli hluta. Í gærkvöld kom hann niður í kjallara (en það hef ég varla vitað hann gera fyrr) og rak inn trýnið til mín, feimnislega og gerandi sig líklegan til að hörfa, þegar ég kallaði á hann og bauð honum innfyrir. Þá kom hann alla leið uppí rúmið mitt, þar sem hann svaf í nótt. Kannski hann hafi verið einmana, kannski hann vilji ekki að ég sé það eða álíti sig einfaldlega vera að sinna sjálfsögðum skyldum heimilishunds. Það var gott að hafa hann, ég hef aldrei verið ein heima í svo stóru húsi fyrr, eða sofið. Svaf þungum svefni, dreymdi og dreymdi en man lítið annað en að Júlía og Þorgrímur Þráins höfðu nýgefið út ljóðabók saman þegar ég vaknaði með hundinn í rúminu og þögnina í húsinu. Hef ekki verið svo gjörsamlega laus við mannleg samskipti á Páskadegi fyrr, en þó ekki alveg; kona með ISO-plastpoka varð á förnum vegi í morgun, hverrar óskiljanlega óskýru orðum var umdeilanlega beint til Pipp eða mín en athygli Pipp var þá fönguð annarsstaðar svo ég brosti, samsinnti og kvaddi. Svo hringdi pabbi en þá er það upptalið og hún er dálítið skrýtin, þessi einsemd á þessum degi, óvanaleg, en hún er góð.
Það virðist eftirsótt af ýmsum að lesa lof um sig, eftir mig, hér. Veit ekki hvort beri að taka kröfum þessum sem krúttlegum ástartjáningum eða þá móðgunum, þar eð viðkomandi virðist efast um dálæti mitt á þeim og heimti því skriflegar staðfestingar. (Færi téið um tvo til hægri, er þýðingin enn sú sama? að játa, að tjá? Játning minnir á vafasaman sannleik, þvingaðan fram með valdi, á meðan enskan vill lýsa yfir á sinn full formlega hátt. Ég held mig við tjáninguna.) En þið eruð jú engir móðgarar, þið eruð krútt og eigið sannarlega skilið að lesa um eigið ágæti. Ég byrja utan dagskrár og lýsi því yfir að nýlega tilkynnt koma Aldísar á Hróarskeldu eru bestu fréttir sem ég hef fengið í lengri tíma. Fyrst ég er á þessum slóðum verður einnig að segjast hvað það gleður mig mikið að ég skuli brátt hitta Pétur, Björgu, Tobba og Halla í London, og í tengslum við það, að pabba hefur enn tekist að bera í bakkafullan læk eigin ágætis með vasadiskói og páskaeggjum í póstsendingu sem reyndar hefur enn ekki borist, en mér hafa þó nýlega borist tvö póstkort; eitt afskaplega íslenskt og hitt að sama skapi kúbanskt. Tunglfugl í bláma og svarthvítir byltingarleiðtogar, sem dularfullt nokk eru án sjáanlegs póststimpils. Katrín Bé og Finnur Gé, mér finnst alltaf jafnvel ennþá skemmtilegra en síðast að vera minnt á tilvist ykkar í mér og mína í ykkur og það verður svo gott að knúsa ykkur aftur að orð duga ekki til að lýsa því. (Ég skal ekkert láta ykkur knúsa hvort annað, séuð þið því mótfallin, en það væri samt líka gaman.) Og Vala. Vala, Vala, Vala. Þú átt mjög einstakt og að eilífu frátekið pláss í huga mér og hjarta og þér er hérmeð boðinn heiðursstaður í samknúsinu. Þið sem báðuð ekki um rafræna staðfestingu ástar minnar en eigið hana samt; ég vona að þið vitið það og held að þið gerið það. |
Erla Elíasdóttir @ 1:11 ip.  |
|
|
|
