| perjantaina, heinäkuuta 15, 2005 |
|
Í gær var gullfiskabúrið orðið drulluskítugt og ég ákvað að þrífa það. Ég hef yfirleitt gert það hvern fimmtudag en var í veikindafríi í síðustu viku svo greyið hafði synt í skítnum í tvær vikur og það er ótrúlegt hvað einn gullfiskur drullar umhverfi sitt út á viku, hvað þá tveimur.
Ég þreif búrið ásamt innviðum á meðan Pétur synti um í kaffikönnu. Andaði að mér gullfisksskítalyktinni sem er dálítið svipuð og af hamstraskít eða í gæludýrabúð en þó frábrugðin á einhvern afgerandi hátt og ég áttaði mig loks á því í gær að þetta er lyktin inni á klósetti í MH. Alveg nákvæmlega sama lyktin, sveppalykt í bland við geymslulykt í bland við hreinsiefnalykt, í minningunni skítagul og flúorlýst einsog flísarnar á veggjunum.
Lykt er svo magnað fyrirbæri. Hún þarf ekki að vera sterk til að skapa ótrúlega lífseigar minningar, eða öllu heldur tengingar sem leiða að ótal minningum sem ekkert annað framkallar eins skýrt.
Ég man sumarið 2002, ég var komin til Evu í London eftir daga í sveitinni með Dísu, Mick og Clöru. Það hefði verið fullkomið, hefði ég ekki saknað Davíðs brjálæðislega mikið. Þetta sumar höfðum við verið saman í ár og aldrei hafði slík tíma- eða vegalengd skilið okkur, ég fann fyrir því þarna hvað ég var orðin háð honum. Svo, þegar við Eva fórum í bæinn og í svona hálfgert mall með risa snyrtivörudeild, fór ég í Clinique deildina og náði í Happy prufu sem ég gekk með á mér það sem eftir var ferðar, því það var lyktin hans Davíðs, og er kannski enn.
Svona var maður ástfanginn, einusinni. |
Erla Elíasdóttir @ 9:43 ap.  |
|
|
|
