| keskiviikkona, heinäkuuta 27, 2005 |
| Bringing it all back home |
At dawn my lover comes to me and tells me of her dreams
with no attempt to shovel a glimpse into the ditch of what each one means.
Sá Cheers um daginn, í fyrsta skipti í óhugsandi mörg ár. Mér þótti staðurinn hafa elst frá því síðast, persónurnar og umgjörðin öll hafa silast yfir mörk samtíma og fortíðar, en sjálfri leið mér óbreyttri. Fimm, sex ára í Grænasófanum á Freyjugötunni. Á þeim árum bjó pabbi í London. Þá, eins og nú, þótti mér óskaplega vænt um pabba minn og hugsaði oft til hans. Þá, eins og nú, söng pabbi minn fallega. Í London, vissi ég, töluðu menn ensku og á Staupasteini töluðu þau ensku. Þessar staðreyndir geta hafa átt þátt í tilurð þeirrar fullvissu minnar að titillag þáttarins væri sungið af pabba. Enginn sagði mér það og mér datt ekki í hug að spyrja því það var svo auðheyranlegt og sjálfsagt að þetta væri pabbarödd, svo sjálfsagt að ég montaði mig ekki einusinni af því. Svo liðu árin og Cheers var ekki sýnt í sjónvarpinu lengur og fleiri ár og ég horfði aldrei á sjónvarpið lengur og einn daginn, það er ekki svo langt síðan, sló þessu skyndilega niður í mig og ég komst tiltölulega ígrundunarlaust að því að röddin í sjónvarpinu hefði sennilega ekki verið pabba rödd. Jafn sjálfsagt og hitt á sínum tíma. Sagði ég pabba einhverntíma frá þessu? Ég man það ekki.
Sometimes I think there are no words but these to tell what's true
and there are no truths outside the Gates of Eden.
|
Erla Elíasdóttir @ 2:30 ip.  |
|
|
|
