| sunnuntai, marraskuuta 14, 2004 |
| Helgarbrot |
Föstudagskvöldið heppnaðist svona líka ansi vel. Fyrst var það hið venjubundna ráf um seljahverfið í leit að réttu seli, meira óskipulagið á þessum úthverfum.
Afmælið var, tjah, siðmenntað (rauðvín og ostapinnar og heimspekilegar umræður; ætli það tengist því að allir eru byrjaðir í háskólanum?) og mjög skemmtilegt. Mér voru m.a. veitt heiðursverðlaun fyrir dansviðleitni, en er annað hægt en að dansa þegar Cure eru annars vegar, og er ekki bara betra að hafa dansgófið útaf fyrir sig...
Eftir viðkomu á einhverjum óskemmtilegum stöðum sem tekur því ekki að nefna enduðum við Ása, Obba og Anna á Kofanum í villtum dansi innanum fullmarga vafasama menn (nefni sem dæmi manninn með tíkóið og manninn með kúrekahattinn), virtust þeir flestir hafa komið einir og lifa eftir þeirri speki að stelpur-sem-dansi-á-bar-vilji-láta-reyna-við-sig.
Svo var einn, sem var reyndar ekkert svo skuggalegur heldur jafnvel frekar krúttlegur (samt ekkert svo, hann græddi á samanburðinum við tíkóið og kúrekahattinn), sem kom til mín og spurði hvort ég myndi vilja dansa við sig.
Ég benti á Ásu og sagði (sem dagsatt var):
-Ég er eiginlega að dansa við hana.
-Óóó... ert þú svoleiðis?
-Eee...já (=ég verð hvað sem þú vilt ef þú lætur mig í friði).
-*undarlegur svipur sem virtist sameina undrun, ósamþykki, hræðslu og einhverskonar umhyggjusemi í garð afvegaleiddra stúlkna, og auk þess handahreyfingar í stíl*
- - -
Í gærkvöldi tók ég aukavakt í vinnunni, hún var tíðindalítil utan þess að tónlistarmaður nokkur með upphafsstafina K gerði mig að vitorðsmanni í lygi að syni hans, þess efnis að 50 Cent hefði borðað á Þremur frökkum er hann var staddur hér á landi. Minnti mig á þegar ég lenti eitt sinn í þeim fáránlegu aðstæðum að fara í ógeðsbúðina Kiss í Kringlunni og ljúga að afgreiðsludömunni að ég væri með gat í naflanum (svona fer ef þú gerir Aldísi vanhugsaða greiða).
Svo þegar ég var búin að vinna fór ég út á götu og var að spá í hvort ég ætti að skreppa heim áður en ég yrði sótt, þegar bíll renndi í hlað (því þetta var svoleiðis bíll, svona frekar virðulegur) og út úr farþegasætinu steig, með þónokkrum erfiðismunum, fyrrum forsetaframbjóðandinn Baldur. Þessi jólasveinslega útlítandi sem vildi hefja forsetaembættið til vegs og virðingar og lét svo flengja sig í 70 mínútum...
Allavega, það sem mér fannst merkilegt var að hann leit á mig og sagði: Góða kvöldið fröken! Þá fannst mér ég hljóta að vera frekar virðulega útlítandi, kölluð fröken af forsetaframbjóðanda, haldiði það sé... kannski var það alpahúfan.
Það er hlýrra þegar það er snjór, sama hvað hitamælar segja. |
Erla Elíasdóttir @ 5:40 ip.  |
|
|
|
